Kraków i mój opel -wspomnienia właściciela

-Piotruś, jak to się wszystko zaczęło ?- zapytałam kiedyś właściciela opla k38.

Potem nastąpiła cisza, zastanowienie, westchnienie. Chwilę później  zdziwienie, że się tym interesuję, a następnie długa, wyczerpująca, interesująca i wzruszająca opowieść człowieka, który najzwyczajniej w świecie kocha swojego opla.

Od zawsze interesowałem się zabytkową motoryzacją. Dla tych starych pojazdów oglądałem „Klosa” i „Czterech Pancernych”. 26 lat temu studiowałem w Krakowie, gdzie na ulicach można było jeszcze wtedy  spotkać takie perełki motoryzacji. To były piękne czasy. Wspomniałem jakoś przy koleżance, że chcę kupić zabytkowe auto. Myślałem wtedy o IFA F9 albo o  P 70. Znajoma powiedziała, że koło jej domu stoi  drewniano-metalowe zabytkowe  auto, a miała na myśli DKW. Udałem się na podaną ulicę , ale pomyliłem adres i trafiłem na  opla kadetta. Kiedy przy nim stałem podszedł  do mnie facet i powiedział, że auto jest na sprzedaż.  Dałem za niego 300 USD . Od tamtej pory był mój. Nie będę wspominał jaka była reakcja moich rodziców, ale powiem tylko tyle, że nie byli zadowoleni. Potem należało załatwić transport  do Żagania. W czasie holowania  ( około północy ), na Śląsku zobaczyliśmy iskry wydobywające się spod auta i wyprzedzający na przedmiot. Okazało się, że było to tylne koło opla. Zatrzymaliśmy się na poboczu, przed wiaduktem i udaliśmy się na poszukiwania, ale niestety, nie udało się. Poprzedni właściciel  opla, który pomagał przy holowaniu powiedział, że nie będzie czekał do rana, żeby szukać  zguby i zaproponował, by zostawić auto na tydzień. Nie zgodziłem się i zostałem przy samochodzie, na autostradzie i bez koła. Zaraz potem jak odjechali rozpocząłem akcję poszukiwawczą i po chwili za wiaduktem udało mi się znaleźć zgubę i małą nakrętkę. Cóż miałem robić? Siedziałem sam na autostradzie, w nieoświetlonym, czarnym samochodzie. Nie powiem, żebym czuł się bezpiecznie. Po jakimś czasie z pomocą przypadkowej osoby zamocowałem koło i zostałem odholowany na parking strzeżony w pobliskim mieście. Wtedy też pojawili się moi koledzy, których ruszyło sumienie ( poprzedni właściciel opla z kolegami) i z nimi udałem się do Krakowa ( auto zostało na parkingu). Potem zacząłem organizować transport do Żagania. Do holowania potrzebny był sztywny hol, bo auto nie miało hamulców. Skontaktowano mnie z człowiekiem, który pracował w Muzeum Lotnictwa na Nowej Hucie. Z kawałka rury c.o. zrobił 3m-owy, sztywny hol. Musiałem go  przewieźć do centrum Krakowa, dlatego wsiadłem z nim do tramwaju, pełnego ludzi i trzymałem rurę nad ich głowami. To było idiotyczne. Następnie należało znaleźć kierowcę, który siadłby za kierownicą mojego opla ( bo nie miałem wtedy prawa jazdy). Wyratował mnie z opresji znajomy Syryjczyk i zgodził się kierować moim zabytkiem. W ten sposób trafiliśmy do Żagania. Po kilku latach, już w  warsztacie kolegi najpierw wyczyściłem auto ze starego lakieru, a potem razem zabraliśmy się do spawania. Trwało to dokładnie od Sylwestra do pierwszego dnia po Bożym Narodzeniu następnego roku (361 dni). Potem, po zapodkładowaniu opel  trafił do garażu i popadł  w zapomnienie, a ja wyjechałem z kraju. Kiedy już w Polsce poznałem Agnieszkę, zacząłem kolejny etap mojego życia i o oplu choć nie chciałem – musiałem znowu zapomnieć na kilka lat, bo Aga była przeciwna. Teraz to wygląda zupełnie inaczej. Coś tam się wydarzyło, coś tam przeżyliśmy i kobiecie się odmieniło. Dla mnie i dla opla założyła stronę internetową www.retrohobby.pl , wspiera mnie w remoncie, pociesza kiedy mnie to wszystko przeraża. Tak to jest. Dziękuję ci  Aguś.